تحقیق رفتار پیامبر با کودکان

چکیده :

خداوند در حق رسول مکرمش محمد بن عبد الله (ص ) می فرماید: "انک لعلی خلق
عظیم . براستی که بر خلق عظیمی هستی " (سوره قلم آیه 4) بنده ناتوانی چه می تواند
در حق پیامبری که سراپا فضیلت و رحمت و منبع خیر و نیکی و بزرگواری است
بگوید؟ آنچه می گویم قطره ای است از دریا.

خوی پیامبر (ص ) و رفتار آن بزرگوار و کردار آن حضرت ، سرمشق مسلمین و بلکه
نمونه عالی همه انسانها است و در حقیقت تجسم اسلام . پیغمبر (ص ) به همه
مسلمانان با چشم برادری و با نهایت مهر و محبت رفتار می کرد. آن چنان ساده و
بی پیرایه لباس می پوشید و بر روی زمین می نشست و در حلقه یاران قرار می گرفت که
اگر ناشناسی وارد می شد، نمی دانست پیغمبر (ص ) کدام است . در عین سادگی ، به
نظافت لباس و بدن خیلی اهمیت می داد. وضوی پیامبر (ص ) همیشه با مسواک کردن
دندانها همراه بود. از استعمال عطر دریغ نمی فرمود. همیشه با پیر و جوان مؤدب
بود. همیشه در سلام کردن پیش دستی می کرد. تبسم نمکینی  همیشه بر لبانش بود، ولی
از بلند خندیدن پرهیز داشت . به عیادت بیماران و تشیع جنازه مسلمانان زیاد
می رفت . مهمان نواز بود. یتیمان و درماندگان را مورد لطف خاص قرار می داد.
دست مهر بر سر یتیمان می کشید. از خوابیدن روی بستر نرم پرهیز داشت و می فرمود:
"من در دنیا همچون سواری  هستم که ساعتی زیر سایه درختی استراحت کند و سپس کوچ
کند". با همه مهر و نرمی که با زیردستان داشت در برابر دشمنان و منافقان بسیار
شدت عمل نشان می داد. در جنگها هرگز هراسی به دل راه نمی داد و از همه مسلمانان
در جنگ به دشمن نزدیکتر بود. از دشمنان سرسخت مانند کفار قریش در فتح مکه عفو
فرمود و آنها هم مجذوب اخلاق پیامبر (ص ) شدند و دسته دسته به اسلام روی آوردند.
از زر و زیور دنیا دوری می کرد. اموال عمومی را هرچه زودتر بین مردم تقسیم می کرد
و با آن که فرمانروا و پیامبر خدا بود، هرگز سهمی بیش از دیگران برای خود
برنمی داشت . براستی آن وجود مقدس مظهر و نمونه و سرمشق برای همگان بود.

...

راز همبازى شدن با بچه ها

بچه هاى خردسال مفهوم زندگى كردن و زنده بودن را به ((بازى)) مى شناسند. وقتى كسى آن ها را از بازى كردن محروم كند گویا از زندگى كردن بازشان داشته است و شاید شدیدترین محرومیت براى آنان همین باشد; چنان كه امروزه بازى كردن اطفال را یكى از علایم سلامتى جسمى و روحى او برمى شمرند.

حضرت رسول خدا(ص) فرموده است: ((دع ابنك یلعب سبع سنین;(39) بگذار فرزندت تا هفت سال بازى كند.)) این سفارش حكایت از آن دارد كه آن رسول برگزیده, بازى را نوعى ابزار سرگرمى و اتلاف عمر نمى داند. هفت سال نخست زندگى, دوره شناخت جهان پیرامون خود است. كودكان در این دوره گویا نه با یكدیگر, كه با جهان و پدیده هاى اطراف خود بازى مى كنند تا آن ها را بشناسند, بیازمایند و بدانند كه باید با پدیده ها چگونه برخورد كرد. در همین دوره است كه در پى بازى, حس بینایى و لامسه آن ها بهتر به كار گرفته مى شود, ذهنشان قدرت ابتكار و روحشان اعتماد به نفس مى یابد.

بازى فرصتى براى متعادل كردن تمایلات عاطفى, آموزش جمعى و عامل تقویت روحیه جمعى است. آن ها با بازى مىآموزند كه چگونه با دیگران رابطه صحیح برقرار سازند, حقوق افراد را مراعات كنند و به فعالیت گروهى بپردازند. ...

...