تحقیق در مورد جغرافیای سرزمین ایران

تحقیق در مورد جغرافیای سرزمین ایران

فهرست:

مقدمه

جغرافیای سرزمین ایران

بهبود دسترسی مردم به خدمات بهداشتی درمانی از اصلی ترین علل افزایش جمعیت

ریشه كنی اكثر بیماریهای واگیردار و روند روبه رشد جمعیت

كنترل و پیشگیری بیماریهای غیر واگیر

بررسی علل افزایش جمعیت شهری در مقیاس ناحیه ای (با تأكید بر استان خراسان)

مقدمه :

در راستای بررسی علل  افزایش جمعیت  بصورت صعودی(از 5/1 به 7/1 درصد) به عوامل جالب و در خور توجهی رسیده ایم عواملی چون مهاجرت از روستا به شهر كه خود شامل انگیزه های فراوانی چون خشكسالی در روستاها، كمبود امكانات رفاهی، بهداشتی، فرهنگی، نبود آب و روشنایی برای امرار معاش و از رونق افتادن مشاغلی چون كشاورزی و دامداری سنتی می شود.از دیگر دلایل می توان به مهمترین علت توجه داشت كه ما قصد ارائه این علت را در این مقاله داریم و آن امر چیزی جز بالارفتن سطح بهداشت روانی و عمومی در كل این جغرافیای جهانی شد و ما ایم جغرافیا را اول در ایران و سپس در یك ناحیه(خراسان جنوبی محدود می كنیم).

جغرافیای سرزمین ایران

• · كشور ایران با وسعت بیش از 1648000 كیلومتر مربع در نیمكره شمالی و شرقی، در جنوب غربی آسیا قرار گرفته است. وسعت خاك ایران بیشتر از مجموع مساحت كشورهای آْلمان، اتریش، انگلستان، ایتالیا، بلژیك، فرانسه، هلند و سوئیس است.

...

بررسی علل افزایش جمعیت شهری در مقیاس ناحیه ای (با تأكید بر استان خراسان)

با توجه به اینكه عدم تعادل در نظم فضایی جمعیت، مشكلات متعددی را برای كشور به وجود آورده است، این تحقیق بر آنست با شناخت عوامل مؤثر بر روند افزایش جمعیت شهری، زمینة مناسبی برای رفع مشكلات مزبور را فراهم نماید. به همین منظور از بین طبقات جمعیتی شهرهای استان خراسان 9 شهر به عنوان نمونه انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته است. یافته های  تحقیق حاكی از رشد 9/2 درصدی جمعیت شهری، طی دورة 75-1365 می باشد كه تنها 9/0 درصد آن ناشی از مهاجرت بوده است. مهاجرت به شهرها، هم از نظر كمی و هم از نظر عوامل مؤثر بر آن، ارتباط معنی داری با طبقات جمعیتی شهرهای نمونه داشته است، لیكن در مجموع، انگیزه های شغلی و برخورداری از خدمات آموزشی، مهمترین علل مهاجرت به شهرها بوده است.

     طبقات جمعیتی، نظم فضایی، جستجوی كار، جابجایی اجباری 

تحولات جمعیتی ایران حاكی از آنست كه كل جمعیت كشور در سال 1345 حدوداً 19 میلیون نفر بوده است و از این تعداد، 6 میلیون نفر شهرنشین بوده اند. در سال 1375 با افزایش جمعیت كشور به حدود 60 میلیون نفر، جمعیت شهری به 5/37 میلیون نفر افزایش یافته است كه 6 برابر جمعیت شهری سال 1345 می باشد (مركز آمار ایران، 1378). این در       حالی ست كه طی همین دوره ی زمانی، جمعیت روستایی به 2 برابر هم نرسیده است. این افزایش سریع جمعیت شهری از یك طرف منجر به گسترش سریع شهرها و افزایش مشكلات جوامع شهری شده است و از طرف دیگر با تخلیه جمعیت نقاط روستایی، تولیدات كشاورزی كه نیاز جمعیت رو به افزایش كشور را تدارك می نموده است، رو به كاهش نهاده و وابستگی غذایی كشور را شدت می بخشد. لذا بررسی و تحلیل عوامل افزایش جمعیت شهری، از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.